Αναπολώ στη Θύμηση

Αναπολώ στη θύμηση τα περασμένα χρόνια,
τότε, που ήμουνα παιδί και τραγουδούσαν στα κλαριά ανέμελα τα αηδόνια.
Τρεμάμενη η σκέψη μου, γυρίζει προς το παρελθόν, χαίρομαι και λυπάμαι,
αφήνω νου και λογισμό μονάχα να θυμάμαι.

Παίρνω μολύβι και χαρτί,
κάνω κατάθεση ψυχής στα περασμένα χρόνια,
μελάνι έχω το αίμα της καρδιάς
και το κατάλευκο χαρτί της κεφαλής τα χιόνια.
Θυμάμαι εκείνο το παιδί με το αθώο βλέμμα,
με τα λουλούδια έπαιζε, ήτανε λευκά και κόκκινα,
τα χάιδευε με την ψυχή
και για δροσιά τα έριχνε απ’ της καρδιάς το αίμα.

Τώρα, εδώ σε μια γωνιά,
εμπρός της ζωής το απέραντο σ’αυτό το μεγαλείο,
θα πάρω αίμα από την καρδιά, αυτό που μου απέμεινε και το χαρτί απ’ τα μαλλιά.
Να γράψω σαν κατάθεση το υστερνό βιβλίο.

Να σας τα πω πιο γλαφυρά,
σε όλους μικρούς μεγάλους,
πως τη ζωή του καθενός την έχει δώσει ο θεός ξεχωριστά σε όλους μας
και όχι για τους άλλους.

Αθανάσιος Κουμούρης (από Ποιητική Συλλογή ΑΝΤΕΧΩ, Δεκέμβριος 2018 )

Εις μνήμην Αθανασίου Κουμούρη

Art : «Η ψυχή του καλλιτέχνη», Νικόλαος Γύζης